De thuisploeg kwam strijdvaardig uit de kleedkamers, ergens tussen hoopvolle verwachting en vrees. Opnieuw een kloofje opbouwen met de laatste in de stand of helemaal kopje onder?
Het mag gezegd, de vrees nam al snel de bovenhand want Diegem, gesterkt door de jongste prestaties, plaatste opnieuw een mooie stelling op het schaakbord. Harelbeke probeerde zo’n beetje alles uit, erdoorheen, errond of erover, maar eigenlijk kreeg het nauwelijks wat voor elkaar. Al zeker geen uitgespeelde kans, want de Diegemse klauw liet niet los en de aanvallende prikken werden dreigender. Hier had Diegem op voorsprong moeten komen. Het liep echter enkele keren mis bij de laatste pas of voorzet, zodat de thuisploeg na een half uur wat kon herstellen. Geen keepers aan het werk echter, en dus met de blanco stand opnieuw naar de kleedkamers.
In de tweede helft probeerde Harelbeke het tempo naar omhoog te zwengelen, maar het was Diegem dat de eerste kansen kreeg. De Bouw schoot een afvallende bal net voorlangs en Egerickx dook op, op luttele meters voor het doel, maar zag zijn deviatie over de kooi van keeper Degrendel zwaaien.
De thuisploeg slaagde erin de bakens te verzetten via twee standaardsituaties. Een hoekschop bereikte het hoofd van Descheemaeker die met de kop uithaalde en de bal via de onderkant van de lat nipt over de doellijn zag gaan. De 1-0 bevrijdde even de Harelbeekse geesten en ze toonden voor het eerst wat voetballende kwaliteit. Toch moest een knap uitgevoerde vrije trap voor de opluchting zorgen. Via Cremers tot bij Dejonghe die de 2-0 binnen werkte.
Zonder één echte doelkans bij elkaar te voetballen stond de dubbele voorsprong op het bord, een te hard verdict voor Diegem. Het leek dus een gewonnen zaak maar het venijn zat toch nog in de staart. Toen de mee opgerukte Jacobs acht minuten voor tijd een voorzet van de ingevallen Benlouafi knap binnenkopte was het hek van de dam. Degrendel kon nog met een geweldige reactie de poging van Vanderelst keren en in de blessuretijd vertrok na een schermutseling de bal doelrijp naar de netten. De hele Harelbeekse aanhang kromp in elkaar en die van Diegem veerde omhoog. Want letterlijk iedereen had de handsbal gezien. Waar bleef verdorie dat fluitsignaal? Nog even hoop toen de vlag van de lijnrechter omhoog ging, maar die had, pfff, meer oog voor de bezoekende bank dan voor wat er zich op het veld aan onrecht voordeed.
Wanneer het stof is neergedaald werpen we een blik op de rangschikking. Een gemiste kans natuurlijk, om eindelijk eens op te klimmen boven de degradatieplaatsen. Maar de schade valt mee, tot plek zeven is de kloof nog steeds maar vijf punten, en de volgende wedstrijden moesten er sowieso punten gepakt worden. Dus niet rekenen en vooral de trein op de sporen houden, want die bolt nog altijd gezwind vooruit.